باران تمام شده بود...شب تاریکی بود...که رنگ ها در آسمان پدیدار شدند...و من عاشق سبز شدم...سبز چشمانم را پر کرد و سپس از چشمانم جاری شد...تمام وجودم سبز شده بود...به سبزی و روشنی آن نورها...مدتی را با سبز گذراندم...سپس صبورانه به تماشای آسمان پر ستاره نشستم تا رنگ زیبای دیگری را یافتم...و تمام سبز وجودم را با بنفش و یاسی نقاشی کردم...من متولد شده بودم...نگاهی به آسمان کردم...به نورهایی که همرنگشان شده بودم...به تاریکی شب...به ماه...به ستاره ها...تا درخشان ترین ستاره را دیدم...ستاره صبح...دستم را دراز کردم و تکه ای از نورش را برداشتم...آنگاه روشنایی را در دستانم گرفتم و به پیش رفتم...
ادامه...
قطعه ای از پازل
تا به حال شده دلت بخواهد بنویسی، حرف بزنی، با هیجان تمام حرف بزنی ولی ندانی که دقیقا دوست داری چه بگویی؟ این همان حسی است که الآن دارم. یک جور هیجان و اضطراب از حرف های نگفته. حرف های نگفته ایی که حتی نمی دانم باید از کجا و چطور شروع کنم به گفتنشان. فقط می دانم هستند. مثل یک اکتشاف پنهانی. انگار قطعه ای دیگر از پازل را پیدا کرده ام ولی دیگران حتی نمی دانند چنین پازلی وجود دارد. آیا همه چیز یک پازل نیست؟
ببینید! من یک گوی درخشان و نورانی دارم. یک گوی که گوی نیست. که از نور ساخته شده و این نورها می رقصند و در هم گم می شوند و مدام رنگ عوض می کنند و می چرخند. و من دوست دارم بدوم و پرواز کنم و این همه شگفتی را پرتاب کنم تا پخش شود و بعد همه ببینند که چطور قطعه ای از پازل سرهم می شود.
من هنوز همان کودکی ام که همیشه می پرسد"چرا؟" و هیچ چیز به اندازه فهمیدن و درک کردن "جواب منطقی" هیجان زده و شگفت زده اش نمی کند.